NΥΦΑΔΕΣ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ

Κλαδιά σπασμένα
τα όνειρα της νιότης
σκορπίσανε σαν φύλλα καταγής.
Αγάπες που δεν έζησαν
πριν γεννηθούνε έσβησαν
στην άχνα μιας αυγής.
Χαθήκανε τα όνειρα
και πνίγηκαν
στης θάλασσας τα βάθη
μπόρες βοριάδες  χίμηξαν
κι ο δρόμος τους εχάθη.
Φτερούγισαν σαν τα πουλιά
στο κρώξιμο του Γκιόνη
και την ψυχή σκεπάσανε
νυφάδες από χιόνι.
Μα έρχεται παρηγοριά
κοντά σου να βρεθεί
τα περασμένα αναπολεί
για ,ότι έχει χαθεί.
Το ρόδινο αντιφέγγισμα
απλώθηκε σαν πέπλο
σε μια χλωμή αυγή
νεκρές σελίδες της ζωής
θανάτου είναι σιγή.

ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟ ΦΩΣ

Ο ήλιος στάλαζε από ψηλά
το χλωμό του φως
στο χρώμα του λεμονιού.
Μέσα από ένα γκρίζο
.πυκνό σύννεφο.
Τα ισχά κλαδιά των δένδρων
άπλωναν σαν χέρια να τον πιάσουν
Και κείνος σκόρπαγιε
φιλιά στα σύννεφα.
Σκέψεις κλειστές
στην απροσδόκητη
παραβίαση της μνήμης
τρύπωσαν μέσα
από τις χαραμάδες του νου μου.
Ρίγησα ελαφρά.
βλέποντας το πορφυρένιο φως
να σβήνει στην επιφάνεια
μιας ήρεμης θάλασσας,
Ένιωσα ένα κομμάτι ζωής
να. χάνεται μαζί του.
Μία φάση της ζωής
έφτασε στο τέλος της
μαζί με το τέλος μιας μέρας..

ΔΙΧΩΣ ΓΥΡΙΣΜΟ.

Μη ρίχνεις κρίμα κι άλλο στη ψυχή μου
είναι βαρύ για μένα ακόμη μια φορά.
Μπόρες και θύελλες πολλές είχε η ζωή μου
ήταν τριγύρω μου όλα παγερά.

Τώρα που λίγο φως μία αχτίδα
ήρθαν και φώλιασαν κοντά μου σιωπηλά.
Λησμονημένης μου χαράς ελπίδα
θροίζοντας με χάιδεψε απαλά.

Ήταν εκείνα πέτρινα τα χρόνια
άλλοι μας διαφεντεύαν τη ζωή
τώρα που στα μαλλιά μας  ήρθαν χιόνια
θα ζούμε με αναμνήσεις πιο πολύ.

Όμως βαθιά φωλιάζει στη ψυχή μας
το όνειρο που δεν βγήκε αληθινό
θε να το πάρουμε για πάντοτε μαζί μας
σε ένα τόπο που δεν έχει γυρισμό.

Ψ Α Χ Ν Ω

Ακριβοπατόντας και ψηλαφίζοντας
τα στενά δρομάκια της σκέψης μου
ψάχνω να βρω τις ανήλιαγες
γωνίτσες της ψυχής μου.
Εκεί που έχτισα σε μικρές ανηφόρες
τα όνειρά μου.
Εκεί που δούλεψα μυστικά τον ιστό
της ψυχής μου.
Εκεί που φώτισα τα ανήλιαγα σκοτάδια
της καρδιάς μου.
Εκεί που ο χρόνος μου φαινόταν αιωνιότητα.
τώρα η αιωνιότητα έγινε χρόνος.
Κυμάτισε φευγαλέα με του ανέμου
το θρόισμα.
και χάθηκε στου πελάγου τα σύνορα.

Ο ΚΛΟΙΟΣ.

Να πάψω να σε σκέπτομαι
αυτό λέει η καρδιά μου.
Είναι αργά πολύ αργά
πια άλλο να πονώ.
Να πάψεις πια να έρχεσαι
και συ στα όνειρά μου
ν αρχίσω λίγο λίγο να ξεχνώ.
Μα κι αν η σκέψη φέρνει εμπρός
καιρούς αλλοτινούς
κι αν το λουλούδι κόπηκε
άφησε όμως το μύρο
που θα πλανιέται αιώνια
ψηλά στους ουρανούς
και δω τριγύρω.
Πως να ξεφύγω απ τον κλοιό
της μοίρας που με πνίγει
και ούτε ένα παράθυρο
ν ανοίξω δε μπορώ
για να φωνάξω ν ακουστώ
πως η ζωή είναι λίγη
κι εγώ εδώ μέσα πνίγομαι
σε τούτον τον κλοιό.

ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ

Είναι κατόπιν εορτής
τώρα τα μάτια μου να δεις
και την ψυχή μου να την ψάξεις.
Τίποτα δεν μπορείς να βρεις
τίποτα δεν μπορείς ν αλλάξεις.
Είναι όλα κλειδωμένα
Όνειρα πίκρες και καημοί
μαζί με σένα.
Είναι κατόπιν εορτής.
Δεν θάπρεπε να μέ γυρέψεις
και χρόνο μόνο να ξοδέψεις
Έχω παράπονο πικρό
που στην καρδιά μου έχω κλείσει
και δεν μπορεί να με αφήσει
χρόνια και χρόνια αναπαμό.
Είναι κατόπιν εορτής.
Γιατί όλα τα παράπονά μου
που έχω κλεισμένα στη καρδιά μου
τίποτα δεν μπορείς να δεις
Είναι κατόπιν εορτής.

ΚΑΙ ΑΝ

Και αν έφυγες εκεί μακριά
στα ξένα. Δε γυρίσεις
η σκέψη σου ας μ ακουμπά
και μη με λησμονήσεις.

Στα όνειρά μου σε κρατώ
θαρρώ τον ήλιο πιάνω
μα το πρωί όταν ξυπνώ
κρίμα πάλι σε χάνω.

Φεύγεις τα ξημερώματα
μαζί σου και το φως μου
γίνεσαι ένα με τ όνειρο
χάνεσαι από μπρος μου.