ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

ο, τι ήταν δικό μας
το ξεχάσαμε
κι ούτε αρχή ξανά θα γίνει.
Μια ήρεμη ζωή ζητούσαμε
τη χάσαμε
μα κάποια σπίθα στη καρδιά
δε σβήνει.
Εκείνη μας θυμίζει τη φωτιά
που άναψε.
Μα ο καπνός τα μάτια μας
βουρκώνει.
Θολή η μνήμη στις εικόνες
σκόνταψε
και τοίχο αδιαπέραστο
σηκώνει.
Ξανοίγει ο ουρανός τα μαύρα
σύννεφα
ένα αεράκι πρόσκαιρο
φυσάει.
Λιγάκι φως στο βάθος
διαγράφεται
τη μνήμη να ζωντανέψει
αποζητάει,
Ο χρόνος άρχοντας
ανίκητος
μαραίνει ότι ανθίζει
μοιραίος και αδυσώπητος
το παρελθόν το αφανίζει.
Κι εσύ ψυχή μου χαμένη
τριγυρνάς.
που νάυρω τόπο
να σε ησυχάσω
Μία γωνιά χωρίς τριγμούς
να μην πονάς.
Ξέρει κανείς πέστε μου
που να ψάξω!!!!