Ο ΔΡΟΜΟΣ

Σαν το πουλί βάραιναν τα φτερά μου
η έρημη ζωή τάχει λυγίσει
χαράς πνοή δεν έχει αφήσει
στα σύννεφα σκόρπισαν τα όνειρα μου.

Και σκεφτικός βαδίζω πια στο δρόμο
τι τάχα απ όλα αυτά έχει απομείνει
ένα δισάκι πίκρες κουβαλώ στον ώμο
να ξαποστάσω τώρα θέλω τη γαλήνη.

Λίγες χαρές μου μείναν στη πορεία.
Αυτές αξίζει μόνο να θυμάμαι
γιατί αλλιώς θα μένω με την απορία
γιατί τα βράδια δεν κοιμάμαι!!