ΦΩΣ

Όταν ο ήλιος χάνεται
και πάει κατά τη δύση
τ απόβραδου του Εσπερινού
ο δρόμος πια ισκιώνει.
Κριμένη η μοίρα στέκεται
βουβή και σε μοιρώνει.

Βγαίνει τη νύχτα ο στεναγμός
από την πλάση γύρω
Της γης η ανάσα ακούγεται
της γέννας της οι φύτρες.
Σπόροι γεννιούνται για πουλιά
κι άστρα για χαρτορίχτρες.

Ας μη κρατήσει η σιγαλιά
κυκλώνει σαν τον Άδη.
Ύπαρξη εσύ μοναχική
που τριγυρνάς εδώ κι εκεί
Ψάχνεις το φως μες στο σκοτάδι