![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXleth7joepuB72oKce09eBqE3MoC-YbMas2Sp8NcKNCnKHj8JQFTO_qvvzN1qQveYfAPC2uDaEu5VUa2P6BhFwWdTOY9JNx0qbhFXny-a8j65F9IvPAOJF4b-18jeCuF7PMj84Eo2CkLY/s1600/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF+%CE%BB%CE%AE%CF%88%CE%B7%CF%82+(8).jpg)
και πάει κατά τη δύση
τ απόβραδου του Εσπερινού
ο δρόμος πια ισκιώνει.
Κριμένη η μοίρα στέκεται
βουβή και σε μοιρώνει.
Βγαίνει τη νύχτα ο στεναγμός
από την πλάση γύρω
Της γης η ανάσα ακούγεται
της γέννας της οι φύτρες.
Σπόροι γεννιούνται για πουλιά
κι άστρα για χαρτορίχτρες.
Ας μη κρατήσει η σιγαλιά
κυκλώνει σαν τον Άδη.
Ύπαρξη εσύ μοναχική
που τριγυρνάς εδώ κι εκεί
Ψάχνεις το φως μες στο σκοτάδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου