ΑΠΩΛΙΑ

Κλειστά τα χείλη σώπασε η καρδιά σου .
Η νύχτα με τραβάει στη συντροφιά της
σαν μου θυμίζει η εικόνα σου την ομορφιά σου.
Κλειστή η θύρα .Να μη μπει ο θόρυβος του δρόμου
και το παράθυρο κλειστό που βλέπει στον κήπο.
Κανείς μη νοιάζεται αν είμαι η αν λείπω.
Παρά αγέρας δυνατός μαζί μ ανεμοβρόχι
χτυπάει τα θυρόφυλλα με θύελλας μανία
κι η ώρες αγριεύουνε .Θάλασσας τρικυμία.
Ο πόνος είναι αβάσταχτος. Σπαθί που με σπαθίζει.
 Το χέρι που με έσπρωχνε και πάντα μ οδηγούσε
στο κάδρο η εικόνα σου πλέον θα το θυμίζει.
Η θλιβερή σου ανάμνηση σαν ήλιος ανεβαίνει
στιγμές στιγμές και χάνεται όταν ο ήλιος δύει
και τότε νιώθω την ψυχή στα δάκρυα μουσκεμένη.
Ολόφεγγη απ τα δάκρυα τον πόνο απαλύνει
γιατί τ αποτυπώματα πάνω της τα αφήνει.
Μα με τις σκέψεις μου σε σε τις νύχτες μου γεμίζεις
με ψευδαισθήσεις κι όνειρα ο χρόνος μου περνάει
καθώς σε νοιώθω πλάι μου ψεύτικα να μ αγγίζεις.