ΣΤΟ ΝΟΤΙΣΜΕΝΟ ΧΩΜΑ.

Ότι καλό ζητήσαμε
νέοι όταν είμαστε ακόμα.
Κι ότι όνειρα κτίσαμε
στο νοτισμένο χώμα
σε μια καμπή ε γονατίσαμε
στου δρόμου τη γωνία
και πάλι ξεκινήσαμε
κι ας είχαμε αγωνία.

Να γράψουμε όλοι θέλαμε
δική μας ιστορία.
Μα όταν μεγαλώσαμε
σ αυτή μας την πορεία
Δεν φάνηκε πως η αυγή
με ήλιο θ ανατείλει
μας μπέρδευε τα βήματα
ένα μικρό καντήλι.

Και κάπου κάπου έστεινε
καρτέρι το σκοτάδι
αφού μόνοι γυρεύουμε
να βρούμε ένα σημάδι
να βρούμε έναν οδηγό
έστω ένα μονοπάτι
μα από παγίδες η ζωή
Θεέ μου είναι γεμάτη.

Τα πάντα τότε στέκουνε
ασάλευτα στο νου μας
και μπρος στα μάτια μας η Γη
μικραίνει και στενεύει
μας κλείνει μέσα σε κελί
του ίδιου του εαυτού μας.
Κι έτσι μπροστά μας μοναχά
άγνωστος απλώνεται δρόμος
αυτόν εδιαλεξε ίσως πεις
της μοίρας μου ο νόμος.

Μα να μη σκύψεις και δεχθείς
της μοίρας τα εμπόδια.
Αλλά μ ακύμαντη φωνή
ορθός αντίκρυ στάσου
κι όσα σου φαίνονται άχαρα
κι όσα βλέπεις συντρίμμια
καιρό δεν έχω πες ψυχή
ν ασχοληθώ μ αγρίμια

Και τότε μες στη καταχνιά
γυρνώντας το κεφάλι.
με ίσιο βάδισμα θα βγεις
και θα ριχτείς στην πάλη.
Κι αν δεις ο ήλιος και χαθεί
και πάει κατά τη δύση
μη στρέψεις πίσω τη ματιά
μην τύχη και δακρύσει.

Η νίκη θάρθει από μακριά
μα πρώτη η ελπίδα
θα δεις να σε κυκλώνει αργά
μέσα σου θα φουντώνει
θα σε ζεσταίνει την καρδιά
σαν ήλιος σαν αχτίδα
καινούργια μέρα πια για σε
θα δεις να ξημερώνει.