ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ

Καιρός σιγά σιγά να ξεμακραίνει
η σιωπή μονάχα να μιλάει.
Εκεί να κλείνει ραντεβού στα όνειρα της
φίλες της η ερημιά και η μοναξιά.
Στη σκέψη αυτή πονάει η καρδιά της
δεν βρίσκει όμως άλλη λύση.
Μην τάχα αργότερα πονέσει πιο πολύ.
Δεν είναι αυτή μονάχα που το θέλει
και κείνοι ξεμακραίνουν από κείνη
σαν η ζωή τους άλλαξε άθελα τους.
χωρίς να καταλάβουν γήναν άλλοι.
Το βάρος της δε θέλει πάνω τους να πέφτει
μη νιώσει το πιο σκληρό απ όλα
την βαρυγκώμια τους για κείνη.
Καλύτερα για κείνους θε να ήταν
σαν μια σκιά μονάχα να υπάρχει
ξεγράφοντας μια ολόκληρη ζωή.
Έτσι και κείνοι πιο καλά θα συνηθίσουν
στην απουσία της μια μέρα
και φυσική θα τους φανεί.