Η ΓΑΛΙΝΗ

Την καρδιά η σιωπή δεν προστατεύει
σαν η νύχτα στο παράθυρο καθίσει
κείνο που έχασε παντοτινά γυρεύει+
ώσπου και το τελευταίο κερί να σβήσει.

Κείνα τα λόγια σου πάντα θα θυμάμαι
στο ξύπνιο μου και στ όνειρο μου
τις νύχτες οι ήχοι τους θα με ξυπνάνε
τον ίσκιο σου θα νιώθω στο προσκέφαλο μου.

Και θα με δέρνουνε τα μάταια καρδιοχτύπια
ως την αυγή που ο ήλιος θ ανατείλει
θα πάλλεται η καρδιά στα στήθια
όπως ο άνεμος φυσά τη φλόγα απ το καντήλι

Να σβήσω όλα θάθελα και η γαλήνη
στου στοχασμού την άκρη να καθίσει
να μείνει απίστευτα μοναχική η ψυχή μου
και σαν χαράζει τις σκιές να σβήσει..