ΘΕ ΝΑ ΦΥΣΗΞΕΙ ΑΝΕΜΟΣ

Βαριά κυλάει η ανήμερη του χαλασμού η πνοή
στης αργοκίνητης σιωπής το μήνυμα να φέρει.
Η φλόγα ανάβει φοβερή της ιερής στιγμής
που σιγοκαίει την οργή ενός λαού που υποφέρει.

Και σαν από εκδίκηση ο πόνος τιμωρός
από παλιά ε πρόσταζε η μοίρα των Ελλήνων.
Πότε θα ρθει προσμένουνε  εκείνος ο καιρός
που θα τινάξουν το ζυγό ψευτών και θεατρίνων.

Λουφάζει μες στη σκοτεινιά η ψυχή η προδομένη.
Ενός Λαού που οι αδύνατοι άνισα με τους δυνατούς
παλεύει και αισθάνεται πάντοτε σταυρωμένη
και κτίζει με το αίμα της βωμούς ηρωικούς.

Νοπή την μνήμη του μες στη ψυχή κρατεί.
Ένας λαός που άδικα τον τιμωρούν οι μεγάλοι
μα ξέρει από τα αρχαία του πως να φιλοσοφεί
και ξέρει πως να μάχεται ξέρει και από Πάλη!

Θα κτίσει πάλι απ την αρχή όσα του έχουν πάρει
γκρεμίζοντας εμπόδια και του καιρού δεινά.
Με την ελπίδα στη καρδιά και του Θεού τη χάρη
όπως γίνεται πάντοτε θα γεννηθεί ξανά.

Θε να φυσήξει Άνεμος αγνός και μοιρομένος.
Κι άστρο θα λάμψη μια αυγή δίκαια ο Αυγερινός.
θε να  γελάσει από καιρό πάλι ο πικραμένος
θε να χορτάσει από καιρό πάλι ο νηστικός.