ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟ ΝΟΥΦΑΡΟ

Σε περίμενα να μου πεις μία λέξη
θα μου έφτανε άραγε μες την τόση σιωπή.
Ίσως είναι ο δρόμος σου που έχεις διαλέξει
να μην έχει η καρδιά σου τίποτα να μου πει.

Ίσως κάτι να έβρισκες να πεις και σε μένα.
Τώρα που του χρόνου η ανέμη  μ έχει λυγίσει
Δεν θυμάσαι. Σε κοίταζα με τα μάτια κλαμένα
σ ένα αξέχαστο όνειρο που μαζί είχαμε ζήσει.

Είναι έρημη η Άνοιξη δίχως ένα λουλούδι
να μου δώσει το χέρι σου με αγάπης πνοή.
Δίχως ένα σου κοίταγμα δίχως ένα τραγούδι
από κείνα που μούλεγες σαν ξυπνούσα πρωί.

Η ζωή η παράξενη πόσα πρόσωπα αλλάζει
σαν ανέμη στο χρόνο γύρο γύρο γυρνά
Σαν τα νιάτα μας έρχονται πόσα αλήθεια μας τάζει
και μετά όλα πίσω μας τα παίρνει ξανά.

Κοίτα τώρα που έφτασε ο χειμώνας τι κρίμα!
Της αγάπης το Νούφαρο έχει πια μαραθεί.
Κι όταν έρθει η Άνοιξη θα σκοντάψει στο μνήμα
μιας αγάπης που πέρασε και έχει χαθεί.

Μα ο σταυρός που θα στέκεται από πάνω μονάχος
θα έχει γράμματα ανεξίτηλα και μια επιγραφή
Είναι η αγάπη μας στέρεη μη φοβάσαι σαν βράχος
απ τη γη θα βγει Νούφαρο που ξανά θα ανθεί.