Ο ΔΙΑΥΛΟΣ

Στο δίαυλο της νιότης σου γυρνάς
τρέχει ο νους σου σαν ρυάκι μες στο χρόνο.
Ένα σημάδι έχεις κρύψει στη καρδιά
είναι γεμάτο από αναμνήσεις κι από πόνο
Της  μνήμης σου σκαλίζεις το πιθάρι
με της ψυχής σου το ραβδί
παίρνεις τα όνειρα μαζί σου και πετάς,
σε μια αυλή που έχει γεμίσει πια χορτάρι
εκεί που έπαιζες σαν ήσουνα παιδί,
Μες σε ανθόσπαρτα σοκάκια μυρωμένα
έσπασες της μουριάς ένα κλαδί
και έκλαιγες με χέρια ματωμένα
φοβόσουν κανείς μήπως σε δει.
Σε χάιδεψε ένα χέρι στοργικό
της Μάνας το αγαπημένο χέρι
σε φίλησε μ ένα φιλί γλυκό
και έτρεξε οινόπνευμα να φέρει.
Ν αποστειρώσει να σου γιάνει η πληγή
εσύ με βλέμμα φοβισμένο όλο κοιτούσες
μα ξάφνου σου έδωσε ακόμη ένα φιλί
κρυφά σου τόδωσε  εκείνη που αγαπούσες.
Ήταν μια άδολη αγάπη παιδική
κοκκίνισαν με μιας τα μάγουλα σου
έφυγε ο πόνος χάθηκε η πληγή
σαν κάρφωσες σε κείνη τη ματιά σου.
Παιδούλα εκείνη με μάτια γαλανά
καθρέφτιζαν της θάλασσας το χρώμα
Μετάξια τα ξανθά της τα μαλλιά
κόκκινο τριαντάφυλλο το στόμα.
Τα σκέφτεσαι όλα εκείνα μακρινά
η φαντασία σου πως όλα τα σιμώνει
κάνεις το χρόνο πίσω να γυρνά
η σκέψη με τα όνειρα ανταμώνει.