Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Έμειναν τα μάτια να κοιτάνε
στο παράθυρό σου το κλειστό
κάτι από σε αναζητάνε
λίγο φως τους ήταν αρκετό.

Άδειο έχει μείνει ποια το σπίτι
ένοικος είναι η ερημιά
κι η ψυχή μου σαν μικρό σπουργίτι
νοιώθει πως του πήραν τη φωλιά.

Φύγαν τα λουλούδια απ το μπαλκόνι
κατεβήκαν κάτω τα ρολά
Μια εποχή όπως όλες τελειώνει
κι άλλη άγνωστη πάλι αρχινά


Απ το σπίτι ξεριζώθηκες παιδί μου
έφυγες να βρεις αλλού δουλειά
μοναχή τώρα παλεύω τη ζωή μου
Σαν τ απόδημα έφυγες πουλιά.

Άραγε στα ξένα εκεί που πήγες
σκέπτομαι αλήθεια πως θα ζήσεις
μέσα μου φοβάμαι έχεις λίγες
πιθανότητες για να ξαναγυρίσεις.

Φεύγουν απ τις μάνες τα παιδιά τους
οι μεγάλοι δίχως ενοχές
πως κατάντησε τη χώρα η αφεντιά τους
να μένουνε οι μάνες μοναχές.

Στα παράθυρα μαλώνουν κάθε μέρα
την καρέκλα τους ο καθ ένας τους κοιτάζει
καταστρέψανε τη χώρα πέρα ως πέρα
κι αν κατέστρεψαν τους νέους δεν τους νοιάζει.

Το σπίτι κάθε μέρα το κοιτάζω
το έρημο το σπίτι το κλειστό
στην παράνοια θαρρώ πως πλησιάζω
πως τίποτα δεν άλλαξε και πως είσαι εδώ.