![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCVQNbqHQLApUjScbND-SgGl6x5X5lmd9G4NoC5l84kPKy0BhZCWw4UjxXy5wI9uIJ8pTtpKFpXWTHC11pcuGqiSCjELxDefJELJXNd5zxm-SPgpJeX7xA7GOM5rOWNpuefAWafyEHvhTc/s320/afdf80e0-885c-4a2b-b043-47d1c98a3b08.jpg)
απ τ ανέμου το χάδι
τα φύλλα πέφτουνε
πέφτει το βράδυ
κι η παγωνιά.
Στ άδειο παράθυρο
μια λάμπα φωτίζει
κι η κόρη δακρύζει
στην ερημιά.
Ο δρόμος ειν έρημος
κανείς δε διαβαίνει
κι αυτή περιμένει
στη λησμονιά.
Τακ τακ ακούγεται
έξω απ τη πόρτα
ποιος είναι ρώτα
λέει μια φωνή.
Η κόρη άνοιξε
έξω σκοτάδι
έρημο βράδυ
πέφτει βροχή,
Είναι ο αγέρας
που δυναμώνει
η κόρη παγώνει
κανείς να φανεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου