ΤΟ ΝΗΣΊ.

Γύρισα στο σπιτάκι μου το πολυαγαπημένο
Που χρόνια τώρα έλειπα εκεί μακρυά στα ξένα
κι  ήβρα το σπίτι έρημο με χόρτα σκεπασμένο
βρήκα και τα θεμέλια απ το χρόνο γκρεμισμένα.

Που είναι τα τόσα όνειρα που έπλαθα τα βράδια
σαν το Φεγγάρι σκόρπαγε στη λάμψη του ασήμι
και γιόμιζε με χρώματα και γιόμιζε με χάδια
θάλασσες κάμπους και βουνά πως έρχονται στη μνήμη

Που τα καράβια που έβλεπα στο μόλο αραγμένα
κι άλλα ετοιμοκίνητα ταξίδευαν για χώρες
μου μοιάζανε σαν ξέμακρα πουλιά κινηγιμένα
να δέρνονται στα κύματα της θάλασσας τις μπόρες.

Που τ ακρογιάλι που έπαιζα με τα λευκά πετράδια
παιδάκι ήμουνα μικρό με φίλαγε το κύμα
Φαγώθηκε απ τον καιρό απ του βοριά τα χάδια
και έμεινε ανίσκιωτο  καταραμένο κρίμα.

Που είναι η θάλασσα κι αυτή δε μοιάζει σαν και τότε
που με γλυκονανούριζε   μ ανέκφραστη  ηρεμία
τώρα αγρίεψε κι  αυτή και μοιάζει πότε πότε
θηρίο σαν απότομα την πιάνει  τρικυμία.

Του φθινοπώρου έφτασε μες στη ψυχή μου η ώρα
της νιότης το ροδόχρωμο λουλούδι μαραμένο
κάθε παλιό μου έμεινε λησμονημένο τώρα
και χάθηκε κάθε όνειρο που είχα αγαπημένο.