ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Πόσα χρόνια περπατάς
κάτω απ τη βροχή.
Κι ένας ήλιος σ έβλεπε
πάντα μοναχή.
Και τις νύχτες που έβλεπες

κοίταζες  τα άστρα
μόνη ονειρευόσουνα
πύργους κήπους κάστρα.
Σαν την άνοιξη άνθιζε
ο κήπος το περβόλι
μόνη πάλι ήσουνα
και αντάμα όλοι.
Καλοκαίρι ερχότανε
είχες μια ελπίδα
στον καθρέφτη κοίταζες
άλλη μια ρυτίδα.
Κι όταν το φθινόπωρο
πέφτανε τα φύλλα
η καρδιά σου ένιωθε
μια ανατριχίλα.
Το χειμώνα που έπεφτε
το χιόνι κι ήταν κρύο
μόνη πάλι ήσουνα
δίπλα ένα βιβλίο.
Δίπλα σου ήρθε κάθισε
σιωπηλά ο χρόνος
σου ψιθύρισε κρυφά
δεν θα φύγω μόνος.