Πόσα χρόνια περπατάς
κάτω απ τη βροχή.
Κι ένας ήλιος σ έβλεπε
πάντα μοναχή.
Και τις νύχτες που έβλεπες
κοίταζες τα άστρα
μόνη ονειρευόσουνα
πύργους κήπους κάστρα.
Σαν την άνοιξη άνθιζε
ο κήπος το περβόλι
μόνη πάλι ήσουνα
και αντάμα όλοι.
Καλοκαίρι ερχότανε
είχες μια ελπίδα
στον καθρέφτη κοίταζες
άλλη μια ρυτίδα.
Κι όταν το φθινόπωρο
πέφτανε τα φύλλα
η καρδιά σου ένιωθε
μια ανατριχίλα.
Το χειμώνα που έπεφτε
το χιόνι κι ήταν κρύο
μόνη πάλι ήσουνα
δίπλα ένα βιβλίο.
Δίπλα σου ήρθε κάθισε
σιωπηλά ο χρόνος
σου ψιθύρισε κρυφά
δεν θα φύγω μόνος.
κάτω απ τη βροχή.
Κι ένας ήλιος σ έβλεπε
πάντα μοναχή.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-DnT_xWPUBOulwXTSrt_1lPBnHeQpX-iH7Sm_anI9UgORAQtddoTsIqAku0HS4Vxo7NDvKYHmNvBZ5jkX-D17OKvmLDjmFn8VcjrtDVILo3IsRJmKHB3RLmrZuGdyxNGCGGMQmuswmGXA/s320/423dc914-e881-410a-ad91-b0dea41306da.jpg)
κοίταζες τα άστρα
μόνη ονειρευόσουνα
πύργους κήπους κάστρα.
Σαν την άνοιξη άνθιζε
ο κήπος το περβόλι
μόνη πάλι ήσουνα
και αντάμα όλοι.
Καλοκαίρι ερχότανε
είχες μια ελπίδα
στον καθρέφτη κοίταζες
άλλη μια ρυτίδα.
Κι όταν το φθινόπωρο
πέφτανε τα φύλλα
η καρδιά σου ένιωθε
μια ανατριχίλα.
Το χειμώνα που έπεφτε
το χιόνι κι ήταν κρύο
μόνη πάλι ήσουνα
δίπλα ένα βιβλίο.
Δίπλα σου ήρθε κάθισε
σιωπηλά ο χρόνος
σου ψιθύρισε κρυφά
δεν θα φύγω μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου