ΑΝΑΜΝΉΣΕΙς

Ε πέρασα απ το στενό που άλλοτε περνούσες
οίδα το σπίτι το παλιό να είναι γκρεμισμένο
μαζί με τα ερείπια της μνήμης μου σβησμένα
Όλα ζωντάνεψαν με μιας και θάρρεψα πως ζούσες

Μέσα μου εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι θείο
σαν κάτι αλαφροΐσκιωτο να μ άγγιξε απαλά
και η καρδιά φτερούγισε κι ένιωσα σιωπηλά
δύό δάκρυα να σταλάζουνε σ ένα στερνό αντίο.


Αντίο είπα στα όνειρα στη νιότη στην αγάπη
που ήταν τόσο ιδανική και τόσο αγνή θεέ μου
πως θα μπορούσα να σκεφτώ αλήθεια εγώ ποτέ μου
πως δεν θα ήταν η ζωή από εσέ γεμάτη.


Αλήθεια να με σκέφτεσαι εσύ όπως εγώ
στα χρόνια αυτά που πέρασαν πως ζούσες πως να ξέρω
Ποτέ μου εγώ δεν έπαψα στιγμή να σ αγαπώ
και κάθε που θυμάμαι  πονώ και υποφέρω.


Ποιος απ τους δυο μας έφταιξε η και οι δυο μαζί
στο πεπρωμένο ήταν γραφτό για πάντα να χαθούμε
κι αν πληγωμένοι ζήσαμε σε τούτη τη ζωή
μπορεί στις Πύλες τ ουρανού ξανά ν ανταμωθούμε.