Η ΜΑΝΑ

Ένα χαμόγελο αχνό καρτερικό
πάνω στα χείλη της Μάνας έχει ανθήσει
τώρα που πέρασαν τα χρόνια κι έχει ζήσει
οσα στο νου τηε φέρνει το θυμητικό.

Μα τώρα που το σπίτι  έρημο φαντάζει
οι ήχοι σώπασαν τα γέλια κι οι φωνές
ένα παράπονο μες στη ψυχή φωλιάζει
κυλούν ατέρμονα οι μέρες σιωπηλές.

Το δρόμο απ το παράθυρο κοιτάζει
άδειος. Τα φώτα μόνο αναμμένα
μήπως φανεί κάποια σκιά να πλησιάζει
προσμένει ατέλειωτα με μάτια δακρυσμένα

Περνούν οι μέρες κι όλο σφίγγεται η καρδιά της
ο χρόνος αδυσώπητος την πόρτα της χτυπάει
πως θάθελε να αγκαλιάσει τα παιδιά της
και να τα πει πόσο πολύ τα αγαπάει