ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΝΥΧΤΑ

Μικρές στιγμές που ήρθαν τυχαία
στο κατώφλι του νου μου.
Η ζωή πάνω στον τοίχο του κόσμου.
Με παρηγορεί ο ήχος των σκέψεων.
Κοιτάζω το αδιάφορο βλέμμα τ ,ουρανού.
Ακούω το καταστροφικό πέρασμα τ'αγέρα.
Τη νύχτα η ψυχή ταξιδεύει στην αδιαφορία της μοναξιάς.
Η συγκίνηση την αφήνει γυμνή ,,ανυπεράσπιστη
και κείνη ονειρεύεται τρυφερά ,αγκαλιάσματα
και χρυσαφένια χαμόγελα.
Πέφτουν οι στιγμές κυλούν σαν ψιχάλες.
Φανταζόμαστε την ενήλικη ζωή μας
φθινόπωρο που τα φύλλα κυλούν τρεχάτα
το φως της μέρας  ξεθωριάζει ολοένα.
Συνοδοιπόροι το παρελθόν το αόρατο μέλλον.
Το αδιανόητο παρόν ένας δρόμος
που δεν εγγυάται μία ,άφιξη.
Ο χρόνος σκεπάζει με σιωπή το πεπρωμένο.
Μέσα στα ρήγματα της νύχτας
προβάλει ο ίσκιος του αόρατου.
Είμαστε μια βαρκούλα που αρμενίζει
σ ,αυτή την πνιγμένη σιγή
μες στη φθινοπωρινή νύχτα