EPHMOI ΔΡOMOI

Έρημοι δρόμοι τα φώτα σβησμένα
φωνή δεν ακούγεται από πουθενά
Αισθήματα όνειρα γερά κλειδωμένα
ζητούνε να σπάσουν αυτά τα δεσμά

Μα είναι η νύχτα που τα φοβίζει
τ αστέρια κρυμμένα στη συννεφιά
το Φεγγάρι δεν βγαίνει δεν φωτίζει
η νύχτα ανασαίνει μονάχα βαθειά.

Έρημοι δρόμοι τα φώτα σβησμένα
σε λίγο αρχίζει να πέφτει βροχή,
αισθήματα όνειρα ζητούν στα χαμένα
την πόρτα ν ανοίξει για λίγο η ψυχή,

Ο ύπνος τα παίρνει απαλά απ το χέρι
σε άγνωστους κόσμους τα οδηγοί
ψεύτικα ειν όλα εκείνος το ξέρει
πίσω τα φέρνει ξανά την αυγή.

Και κείνα κρυμμένα ζουν με ελπίδα
πως θάρθει η μέρα να βγούνε στο φως
να βρουν ένα μέρος η μια πατρίδα
που εκεί  θάναι ο κόσμος αληθεινός