O ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ

Γίναν οι άνθρωποι κακοί
μοιάζει η ζωή σαν φυλακή
και μέσα μου πονάω.
Σαν περπατάω μοναχός
κάτω απ του Φεγγαριού το φως
σκέπτομαι και παραμιλάω.
Πόσο κοστίζει η ζωή
τι νόημα μπορεί να βγει
θαρρώ τιμή δεν έχει.
Ποιος νοιάζεται αν σκοτωθείς
η αν πεθάνεις η αν χαθείς
στους άλλους πέρα βρέχει.
Κοιτάζω προς τον ουρανό
δεν βλέπω πλέον το Θεό
το πρόσωπό του έχει κρύψει.
Για να μη βλέπει εδώ στη γη
και η καρδιά του αιμορραγεί
απ τη μεγάλη θλίψη.
Μας έχει αφήσει μοναχούς
και δεν ακούει τους λυγμούς
που η ψυχή μας βγάζει
θε να πληρώσουμε ακριβά
για τα κακά και τα στραβά
που ο νους μας κατεβάζει.
Θεέ μου εσύ είσαι ο θεός
Ο Ένας και ο μοναδικός
συχώρισέ μας Θεέ μου
Εσύ ο πανταχού παρών
και ως τα πάντα Εσύ πληρών.