Τα χρόνια συλλογίζομαι που πέρασαν χαμέναμε μάτια βουρκωμένα
αλλοτινής ζωής.
Κι εγώ μονάχη κάθομαι τώρα κι αναλογιέμαι
και νοερά πλανιέμαι
μιας Άνοιξης αγνής.
Μα τώρα φύλλα και κλαδιά ανάκατα ριγμένα
και ρόδα μαραμένα
στης λίμνης το βυθό.
Μάτια γεμάτα δάκρυα στη θλίψη βουτηγμένα
κοιτάζουνε θλιμμένα
τον μαραμένο ανθό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου