ΑΠΙΑΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Πόσες φορές δε στάθηκα
μ ονειρεμένα μάτια
με χείλη αχνά τρεμάμενα
να ιδώ μια ζωγραφιά
Εκεί στον απέραντο ουρανό
του ορίζοντα τα πλάτια
τα ρόδινα τα χρώματα
την ξέφρενη ομορφιά.

Και τώρα άθελα γυρνώ
το ίδιο όραμα να ιδώ
το θάμα ν αντικρίσω
με πονεμένη την καρδιά
δεν βλέπω ίδιο ουρανό
μονάχα έρημα κλαδιά
που ο ανθός τους έπεσε στη γη
αθέλητα θα τον πατήσω.

Οι δρόμοι είναι αδειανοί
τα βράδια είναι κρύα
διαβάτης μοναχά εγώ
πια αλήθεια να με κυνηγά
προγονική αμαρτία
κι όνειρα μόνο άπιαστα
πάντα να κυνηγώ.

Μα μέσα μου δεν χάθηκαν
όλες μου οι ελπίδες
θα βρώ μια άλλη ξαστεριά
ήλιο να με φωτίσει
και τότε όλα τα δάκρυα
σαν δροσερές ρανίδες
στο πρόσωπό μου θα κυλούν
σαν ξεχασμένη βρύση.