Χαρές λουσμένες στης σιγής το δάκρυ.
Νάχει σκεπάσει τον κρυφό καημό μου
τ άλλα απόμερα να ζούνε σε μια άκρη.
Και συ σαν όνειρο στον νου μου να διαβαίνεις
πάντα σαν φλόγα του κεριού αναμμένη
ο ίσκιος σου κοντά μου πάντα νάναι
παρέα μες στη νύχτα σαν κοιμάμαι.
Αλλιώς φαντάστηκα να ζήσω τη ζωή μου.
Γύρω σφυροκοπούν της μοίρας μου οι ανέμοι
και χιλιοσπούν το δένδρο μου με βία.
Πως της ψυχής μου πέφτουνε τα φύλλα
ξερό κλαδί μονάχο σιγοτρέμει.
Η αγωνία μέσα μου με πνίγει
του χρόνου γρήγορα γυρίζει η ανέμη
άξαφνα γύρω γύρω με τυλίγει
με δένεις κοινωνία χαλασμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου