ΑΠΟΨΕ

Τα χείλη μου απόψε σιωπηλά
κανείς διαβάτης νυχτωμένος στο σοκάκι.
Κοιτάζω το εικονοστάσι το παλιό
της θλίψης μου παλεύω το σαράκι

Στο λίγο φως απ το καντήλι τ αναμμένο
νιώθω τις φλέβες να παγώνει η μοναξιά
βλέπω χλωμή να με κοιτάζει η Παναγιά
κι ακόμα ναν το βλέμμα της θλιμμένο.

Έξω σφυρίζει αγέρας βαρυχειμωνιά.
Τα πάντα σκέπασε το χιόνι σαν καλύπτρα
η σκέψη πλάι σου συνέχεια άγρυπνα
και η ψυχή μου σιγανή μοιρολογήτρα.