ΜΗΝ ΜΛΑΙΣ

Όσο περνάει ο καιρός
και η καρδιά βαστάει
πως να τ αντέξω όμως πως
που ο χρόνος με γελάει.
Ο δρόμος είναι σκοτεινός
και φώτα πια δεν έχει
ποιός να είναι τάχα ο σκοπός
που ο νους μου όλο τρέχει.
Το μέλλον του χαμογελά
μα η καρδιά διστάζει
τα πόδια του δεν παν μπροστά
γι αυτό πίσω κοιτάζει.
Νιώθει πως πέρασε ο καιρός
αφού μετρά τα χρόνια
της νιότης της ο θησαυρός
έχει γεμίσει χιόνια.
Ρυτιδωμένο μου κορμί
νιώθει η ψυχή μου νέα
έκανες τόσες διαδρομές
στα χρόνια τα ωραία.
Έτσι λοιπόν αφού έζησες
χάρηκες τη  ζωή σου
θα φύγεις πλήρης ημερών
μην κλαις για τη θανή σου.