ΑΠΙΑΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

Πόσες φορές δε στάθηκα
μ ονειρεμένα μάτια
με χείλη αχνά τρεμάμενα
να δω μια ζωγραφιά.
Εκεί στον απέραντο ουρανό
του ορίζοντα τα πλάτια
τα ρόδινα τα χρώματα
την ξέφρενη ομορφιά.

Και τώρα άθελα γυρνώ
το ίδιο όραμα να δω
το θάμα ν αντικρίσω
με πονεμένη την καρδιά
δεν βλέπω ίδιο ουρανό
μονάχα έρημα κλαδιά
ο ανθός τους έπεσε στη γη
κι άθελα θα τον πατήσω..

Οι δρόμοι είναι έρημοι
τα βράδια είναι κρύα
διαβάτης μοναχά εγώ
πια αλήθεια να με κινηγά
προγονική αμαρτία
κι όνειρα μόνο άπιαστα
πάντα θα κυνηγώ.

Μα μέσα μου δε χάθηκαν
όλες μου οι ελπίδες
θα βρω μια άλλη ξαστεριά
ήλιο να με φωτίσει
και τότε όλα τα δάκρυα
σαν δροσερές ρανίδες
στο πρόσωπό μου θα κυλούν
σαν ξεχασμένη βρύση.