Σύννεφα εις τον ουρανόμαζεύονται μεγάλα.
Κρύφτηκε ο ήλιος χάθηκε
θ αρχίσει η βροχή.
Θ ακούω μελαγχολικά
σαν πέφτει στάλα στάλα
ένα τραγούδι μοναξιάς
θα λέει στη ψυχή.
Η κάθε μέρα που περνά
ίδια όπως κι οι άλλες
δεν έχουν καμία έκπληξη
όπως πια οι παλιές.
Κάνουν μεγάλα βήματα
και δρασκελιές μεγάλες
περνούν και φεύγουν βιαστικά
βουβές χωρίς μιλιά.
Και τις κοιτώ ανήμπορη
χλωμές να ξεμακραίνουν
άδεια τα χέρια είναι πια
απ όσα είχα εκείνα
που ομορφαίνουν τη ζωή
κι ευφραίνουν την καρδιά
της νιότης μου τα λούλουδα
της νιότης μου τα κρίνα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου