ΣΕ ΟΙΔΑ

Σε οίδα  νάχεις ένα πρωινό
λουλούδια στα μαλλιά πλεγμένα
Και έβλεπα τον άφθαστο ουρανό
μες στα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα

Βρεθήκαμε κι οι δυο μας μοναχοί
Ένας φτωχός εγώ ταξιδευτής
Κάποιας θλιμμένης Παναγιάς εσύ ψυχή
και γω με τη λαχτάρα του προσκυνητή

Στα χνάρια σου ε βάδιζα  και γω
προσεχτικά μην τύχη και σε χάσω
πόσο ποθούσα μία λέξη να σου πω
φοβόμουνα το χέρι να σου πιάσω.

Βαδίζαμε κι οι δυο χωρίς μιλιά
ταξίδευες θαρρώ στα όνειρά σου
και γω όλο γύρευα να δέσω μια θηλιά
μες στη καρδιά μου τη δικιά σου.

Δεν άνοιξαν τα χείλη τα κλειστά
μόνο ακούγαμε στα κλώνια το αγέρι
και το κελάηδημα πουλιού απ τη φωλιά
λυπητερό για το χαμένο του το ταίρι.

Φύγαμε τότε και οι δυό μας σιωπηλοί
η νύχτα έκοψε των λογισμών το νήμα
από μακριά ακούγαμε το άμοιρο πουλί
που έχασε το ταίρι του τι κρίμα.