Σαν το πουλί βαραίνουν τα φτερά μουη έρημη ζωή τάχει λυγίσει
χαράς πνοή δεν έχει αφήσει
στα σύννεφα πετάξανε τα όνειρά μου.
Και σκεφτικός βαδίζω πια το δρόμο
τι τάχα απ όλα αυτά να έχει μείνει
ένα δισάκι πίκρες κουβαλώ στον ώμο
να ξαποστάσω τώρα θέλω τη γαλήνη.
Λίγες χαρές μου μείναν στη πορεία
αυτές αξίζει τώρα να θυμάμαι
να τις διηγούμαι σαν παλιά ιστορία
μ αυτές τα βράδια ήσυχα πια να κοιμάμαι.
Και σαν στο τέλος του ο δρόμος θάχει φτάσει
θ αφήσω πίσω αυτά που με κουράσαν
ποιος ξέρει ο νους τάχει ξεχάσει
η τα θυμάται όσα περάσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου