Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ

Ω πάλι χιόνι στη ψυχή
τη σκέψη πνίγω
θόλωσε πάλι η ματιά
δάκρυ καυτό αργοκυλά
πως να ξεφύγω.

Προς τι να βγω στο ξέφωτο
μιας κι έπεσε ο κεραυνός
σε κάθε κρυφή ελπίδα
και μούσκεψε το κάθε τι
μια άγρια καταιγίδα.

Μέσα μου ξεψυχήσανε
όλες οι αναμνήσεις
στον νου μου κείτονται νεκρές
σαν φθινοπώρου φύλλα
που μαραμένα πέφτουνε
από των δένδρων τις κορφές
Ριγώ και νιώθω μέσα μου
θανάτου ανατριχίλα.