ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Πετροκαταλίτης ο καιρός διαβαίνει
Η στερνή η ώρα κάπου περιμένει
θα χαρακτηρισθούν όλοι μου οι κόποι
'ήλοι και φεγγάρια δεν θα ξαναβγούν
στης σιγής το πύργο πίσω θα κρυφτούνε
Αιώνιοι στρατοκόποι.
Κάστρο σφραγισμένο που προσμένει χρόνια
ρήμαξαν τα τοίχοι οι βροχές τα χιόνια
Δίχως καλοκαίρια άγριοι χειμώνες
Νάρθω να σ ανοίξω που να βρω κουράγια
Οι κακές οι μοίρες σ έχουν κάνει μάγια
Τακτικοί θαμώνες.
Κι ο βουβός ο πόνος όλο περισσεύει
της ψυχής την πόρτα όλο σημαδεύει
Και θαρρείς περάσαν πάνω του αιώνες.
Ψάχνω στους διαδρόμους την αλήθεια νάβρω
στ απονύχτερου μου τ όνειρο το μαύρο.
Παγωνιά θα νιώσω.
Μια μικρή ελπίδα βλέπω στο σκοτάδι
το χαμόγελο της στέλνει κάθε βραδύ.
την γαλήνη ψάχνω κάπου να κουρνιάσω
σαν οι σκέψεις όλες φεύγουν προς τ αστέρια
κουρασμένες όλες από τα νυχτέρια.