ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ

'Όσο περνάει ο καιρός και η καρδιά βαστάει
Πως να τ αντέξω όμως πως που ο χρόνος με γελάει
Ο δρόμος είναι σκοτεινός και φώτα ποια δεν έχει
ποιος  νάναι τάχα ο σκοπός που ο νους μου όλο τρέχει.
Το μέλλον του χαμογελά μα η καρδιά διστάζει
τα πόδια της δεν πάνε  μπροστά
γι αυτό πίσω κοιτάζει
Ν νιώθει πως πέρασε ο καιρός αφού μετρά τα χρόνια
Της νιότης της ο θησαυρός έχει γέμιση χιόνια
Ρυτιδιασμένο μου κορμί νοιώθει η ψυχή σου νέα
έκανες τόσες διαδρομές στα χρόνια τα ωραία.
Έτσι λοιπόν αφού έζησες χάρηκες τη ζωή σου
θα φύγεις πλήρης ημερών μην κλαις για τη θανή σου.