Ο ΣΤΑΘΜΟΣ

Ένας σταθμός μ άδεια βαγόνια
άνθρωποι άγνωστοι περαστικοί
και γω θυμάμαι πριν από χρόνια
είχα περάσει και ήσουν εκεί

Τώρα πια τίποτα δεν μου θυμίζει
τη μέρα εκείνη στο σταθμό.
Πόνος βαθύς την καρδιά μου αγγίζει
σαν τη θυμάμαι αναριγώ

Φεύγει το τρένο μαζί με μένα
παίρνει μαζί του και τις στιγμές
Ότι ε λάτρεψα μαζί με σένα
κι όσες ε γνώρισα από σε χαρές

Φεύγει το τρένο σβήνει η αχτίδα
φεύγει ξανά από το σταθμό
και γω επιβάτης δίχως ελπίδα
μες στα όνειρα μου θα ναυαγώ