Αν πεις το όνομα μου θα χαθώδύσκολο αίνιγμά σου βάζω
υπάρχω σκέψου λίγο είμαι εδώ
χαμογελώ και σε κοιτάζω
Κανείς τη λύση δεν θα σου την πει
μη χάνεται σε σκέψεις το μυαλό σου
είμαι κοντά σου τ όνομα μου ΣΙΩΠΗ
πολλές φορές ο φύλακας ο άγγελος σου
Αν πεις το όνομα μου θα χαθώ
καλύτερα κοντά σου να με έχεις
δίπλα σου θ άμαι και θα προσπαθώ
να μη γλυστράς στο δρόμο να προσέχεις..
Χωρίς αντίλογο
ΑπάντησηΔιαγραφήO απλός και λιτός γραπτός λόγος «κυριαρχεί» στην ποιητική συλλογή της Μαργαρίτας Παναγιωτοπούλου- Πόδα με τίτλο «Χωρίς Αντίλογο» , που «κυκλοφορεί» από τις εκδόσεις «Υδρόγειος».
Η κ. Παναγιωτοπούλου- Πόδα δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με περίπλοκα νοήματα ή κρυμμένες έννοιες, όταν αυτή γράφει ποίηση. Τουναντίον, σαν ευαίσθητη ψυχή «στοχεύει» κατευθείαν στην καρδιά του αναγνώστη.
Ανασκαλεύει, λοιπόν, μνήμες και γράφει γι’ αυτές. Φωτογραφίζει τις στιγμές του παρελθόντος, προσπαθώντας να εγείρει το αίσθημα της συγκίνησης στον αναγνώστη. Και τα καταφέρνει. Παράλληλα σαν άνθρωπος του πνεύματος γνωρίζει καλά να φιλοσοφεί , περιγράφοντας πολλά με λίγες λέξεις.
«Όλα αυτά που έζησες
σαν όνειρο, σαν θύμησες,
σαν ψευδαισθήσεις θα χαθούν,
θα μείνεις μοναχός» μας περιγράφει.
Παράλληλα αφουγκράζεται τις εξόριστες ψυχές μέσα στο πλήθος. Αυτές, που είναι χαμένες μέσα στη σκιά κι αναρωτιέται αν υπάρχει για εκείνες κανένα μέρος να κρυφτούν. Η ίδια δεν δίνει, όμως, τη τελική απάντηση στο καίριο ερώτημα. Απλώς μας δηλώνει ότι η φυγή δεν έχει ποτέ απαντήσεις. Η φυγή, θα απαντήσουμε εμείς, απλούστατα μπορεί να είναι για πολλούς μία υπεκφυγή από τη βαθύτερη αυτοκριτική.
Συνάμα η ίδια γράφει για την υποψία ζωής, που επικρατεί στη διάσταση της πραγματικότητας μας, τονίζοντας χαρακτηριστικά:
«Εφήμερες ημέρες,
εφήμερες στιγμές
σας έβγαλε η μνήμη
μέσα από την ομίχλη του χρόνου,
σας πήρε από το χέρι
και σας έβγαλε στο ξέφωτο,
κάηκαν τα φτερά σας
από τις ακτίνες του ήλιου,
δεν άντεξαν στο δυνατό φως
χλωμές και αδύνατες,
υποψία ζωής»
Επίσης, σαν ευαίσθητος άνθρωπος μας προτρέπει στοργικά να αφήσουμε το ξεχασμένο γέλιο να σκίσει το σκοτάδι ώστε τα αστέρια να γεμίσουν κάθε αγκαλιά με φως.
Η Μαργαρίτα Παναγιωτοπούλου- Πόδα δεν ακολουθεί την «πεπατημένη» στη τεχνική του λόγου και γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιεί πιθανότατα παρατονισμούς σε μερικά από τα ποιήματα, που διαβάσαμε.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή η ίδια «ακροβατεί» ανάμεσα στο ονειρικό και στο επίγειο. Στα ποιήματα της κ. Παναγιωτοπούλου- Πόδα δεν θα βρείτε περίπλοκες φράσεις, αλλά πιθανότατα θα ανακαλύψετε μία γυναικεία ψυχή, που εξακολουθεί να ονειρεύεται τα παραμύθια.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε την Πέμπτη 9 Ιουνίου 2005 από τον Νίκο Μόσχοβο για τον «Τυπολόγο»