ΣΙΝΤΡΉΜΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Έκλεισες δυο σύννεφα μέσα στα δυο σου μάτια
και κείνα στάλαζαν κρυφά μια ατέλειωτη βροχή.
Βάδιζες ολομόναχη σ άγνωστα μονοπάτια
της μοναξιάς σου έβλεπες το χρώμα το σταχτί.

Γκρίζο έγινε τ όνειρο αυτό που είχες κρύψει
μα πέταξε να ενωθεί στο γκρίζο τ ουρανού.
Κι αυτή η ματιά σου η θολή π'ως πάσχιζε να κρύψει
όσα στην όψη ήταν φανερά και ζάλιζαν το νου.

Τρελό χαμόγελο έδυε πριν ανατείλει ακόμα
στα δυο σου χείλη τα υγρά απ τη δακρυοβροχή
που οι λυγμοί σου τράνταζαν το άμοιρο σου σώμα.
Εκείνα σιγοψέληζαν δειλά μια προσευχή

Έψαχνες στα ερείπια για τ άμοιρο παιδί σου
τίποτα δεν απόμεινε σ αυτόν το χαλασμό.
Μάτωνε και εσπάραζε καημένη η ψυχή σου
βλέποντας όλα γύρω σου στις φλόγες στο καπνό.

Αγόρι μου εσύ μικρό ψυχή αγνή καθάρια
πως μπλέχτηκε η ζωούλα σου στου κόσμου τα δεινά.
Τα τρομαγμένα μάτια σου μήπως κοιτούν κουφάρια
που γύρω σπέρνει ο θάνατος κι αφήνει ορφανά

Που νά είσαι μες το χαλασμό και που έχεις χαθεί
μονάχο και παντέρημο στη κόλαση στη φρίκη
Θεέ μου βοήθησε να ζει μην έχει σκοτωθεί
και η ζωή μου ολάκερη σε σένα θα ανοίκει.

Πουλάκι μου εσύ μικρό καρδούλα τρομαγμένη
Πόσα είδαν τα μάτια σου σε μία νύχτα μόνο
Νόμιζες θα φτερούγιζες σ όλη την οικουμένη
ματηνκακία γνώρισες τη φρίκη και τον πόνο.