ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ

Ότι ήταν δικό μας το ξεχάσαμε
κι ούτε αρχή θα γίνει.
Μια ήρεμη ζωή ζητούσαμε
τη χάσαμε
μα κάποια σπίθα στη καρδιά
δε σβήνει
Εκείνη μας θυμίζει τη φωτιά
που άναψε.
Μα ο καπνός τα μάτια μας
βουρκώνει.
Θολή η μνήμη στις εικόνες
έρχεται
και έναν τοίχο αδιαπέραστο
σηκώνει.
Ξανοίγει ο ουρανός από τα σύννεφα
ένα αεράκι πρόσκαιρο φυσάει
λιγάκι φως στο βάθος διαφαίνεται
να ζωντανέψει η μνήμη τη βοηθάει.
Ο χρόνος άρχοντας ανίκητος.
Μαραίνει ότι ανθίζει.
Συχνά μοιραίος αδυσώπητος
το παρελθόν το αφανίζει.
Και συ ψυχή μου  ανήσυχη
που τριγυρίζεις.
Που νάβρω τόπο μια γωνιά
Ένα ουρανό γαλάζιο
να αντικρίζεις.
Και μία θάλασσα χωρίς
φουρτούνες πια.






.