Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Δίχως πατρίδα είμαι εγώ
και σπιτικό χαμένο
σε ξένο τόπο 'ήρθα εδώ
φωνάζοντας με ξένο.

Ήρθα να αλλάξω τη ζωή
καλύτερη να γίνει
ποιος θέλει τη φαμίλια του
πίσω να την αφήνει.

Που να καθίσω να σταθώ
που νάβρω παρηγόρια
αφού έχω ρθει στη ξενιτιά
κι απ τα παιδιά μου χώρια.


Είπα μήπως δουλειά να βρω
βοήθεια να στέλνω
στο σπίτι στη γυναίκα μου
κι ίσως κοντά τους φέρνω.


Χαράματα σηκώνομαι
πηγαίνω στη πλατεία
ψάχνω ρωτάω πουθενά
με τρώει η αγωνία.


Η μέρα πέρασε κι αυτή
δίχως κάτι να κάνω
να φάω δεν έχω ούτε ψωμί
αέρα να ανασάνω.


Απελπισμένος κάθομαι
σε μια γωνιά και κλαίω
στο σπιτικό σου γύρισε
στόν εαυτό μου λέω,


Κι αν φας εκεί πικρό ψωμί
κι αν βάσανα έχεις χίλια
τ αντέχεις πιο καλύτερα
μαζί με τη φαμιλιά.