ΕΡΕΙΠΙΑ

Κλείνω τα μάτια και βλέπω
ερείπια γύρω μου.
Σαν κοχύλι λευκό
σπασμένο απ την καταιγίδα
η ψυχή μου αναριγά.
Ο λόγος της ταξιδεύει με τον άνεμο
πάνω στις κύκλιες ράχες των κυμάτων.
Τα θαλασσοπούλια
σκύβουν και τον τσιμπολογούν.
Οι κραυγές των ακούγονται
ως τα πέρατα της γης.
ως την άλλη άκρη του χρόνου.
Ένας υγρός ουρανός
κυλάει στην πόρτα μου.
Η ραγισμένη καρδιά μου
τρεμοσβήνει στον ήχο της βροχής.
Μόλις που προφταίνει να πει
ένα για στο χρόνο.