ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ

Πέρασε πια η άνοιξη που τόση είχε γλύκα
τις φεγγαρόλουστες βραδιές τις απαλές σα χάδι.
Μέσα στου κήπου τους ανθούς μερόνυχτα σε βρήκα
το  μύρο τους να γεύεσαι σε φως η σε σκοτάδι.


Το καλοκαίρι γλίστρησε σιμά μας στα κρυφά
φλόγα πολύ μας γέμισε ζάλισε το μυαλό μας
μα ξάφνου πάλι έφυγε και χάθηκε ξανά
μαζί για πάντα χάθηκε και κάθε όνειρο μας.


Χλομό σβησμένο έφτασε από το ξεροβόρι
Φθινόπωρο κακόμοιρο που σέρνει το χαμό
κάθε ψυχής προμήνυμα του γηρασμού τι ζόρι
δίχως να φέρει έφυγε ποτέ το λυτρωμό.


Χειμώνιασε κι ο άνεμος λυσομανα βουίζει
στο τζάμι πέφτει κάτασπρο και απαλό το χιόνι
μα η καρδιά ανήμπορη και η ματιά δακρύζει
η ώρα είναι θλιβερή τη μοναξιά απλώνει.